53χρονη καθαρίστρια στον Δήμο Βόλου καταδικάζεται σε δεκαετή κάθειρξη από το Εφετείο Λάρισας για απάτη δημοσίου κατ’ εξακολούθηση, κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια (βάσει νόμου του 1950 για κατάχρηση δημοσίου χρήματος). Εκτός από την ελευθερία της, στην εν λόγω γυναίκα επιβλήθηκε ως παρεπόμενη ποινή το να σβηστεί από τα μητρώα ασφαλισμένων, στερώντας της ένσημα 20 ετών. Στην πραγματικότητα, αυτό που συνέβη ήταν ότι παραποίησε το απολυτήριο του Δημοτικού, ώστε να φαίνεται ότι είχε παρακολουθήσει και τις έξι τάξεις, ενώ είχε ολοκληρώσει μόλις τις πέντε. Γυναίκα με δύο παιδιά και άντρα με 67% αναπηρία. Κατάχρηση χρήματος που δούλεψε για να το βγάλει. Κάθε φορά που αναρωτιόμαστε για το πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει το “σύστημα δικαιοσύνης”, το ίδιο έρχεται να μας απαντήσει.
“Ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό” είχε πει ο ανεκδιήγητος Βουλγαράκης, άποψη που φαίνεται να ενστερνίζεται η πλειοψηφία των δικαστικών λειτουργών, η στάση των οποίων αντανακλά, εν τέλει, ότι το “νόμιμο” είναι η δικλείδα ασφαλείας του συστήματος, ώστε οι ρόλοι των εξουσιαστών και των εξουσιαζόμενων να διατηρούνται ακέραιοι. Πληθώρα παραδειγμάτων (Λίστα Λαγκάρντ, Panama Papers, Χρηματιστηριακή Φούσκα, Energa Hellas Power) αποδεικνύει περίτρανα τη διεστραμένη σύγχυση μεταξύ του “νόμιμου” και του “ηθικού” που επικρατεί κατά την απονομή δικαιοσύνης, μιας δικαιοσύνης που είναι ακριβή στα πίτουρα και φτηνή στο αλέυρι. Σε μια εποχή που δεκάδες υποθέσεις οικονομικών σκανδάλων και κατάχρησης δημοσίου χρήματος βρίσκονται σε εξέλιξη, το δικαστικό σύστημα εξαντλεί όλη του την αυστηρότητα σε καθαρίστριες, καστανάδες και μουσικούς του δρόμου. Για κάθε εξουσιαστή, η υπόθεση του οποίου πέφτει στα μαλακά, 10 εξουσιαζόμενοι θα τιμωρηθούν αμείλικτα, γιατι κάπως πρέπει να δικαιολογηθεί και το “λειτούργημα” που επιτελούν οι δικαστές και οι συναφείς υπάλληλοι.
Είναι γενικά αποδεκτό ότι δεν τίθεται θέμα ισότητας στο πεδίο της παρανομίας. Η επίκληση περιπτώσεων απάτης, εν προκειμένω, μεγαλύτερου βεληνεκούς, δεν δύναται αυτούσια να δημιουργήσει αντίλογο στο εν λόγω ζήτημα. Πέραν της προφανούς, σε πρώτο επίπεδο ανάλυσης, δυσαναλογίας μεταξύ παραβατικότητας και ποινής, δεν γίνεται να παραβλέψουμε το ότι ο τρόπος λειτουργίας της δικαστικής εξουσίας μπορεί να συνοψιστεί σε δύο λέξεις: ιδιοτέλεια και φιλοτομαρισμός.
Δεν τίθεται καν ζήτημα για το αν το παραπάνω συνιστά μεμονωμένη περίπτωση. Πρόκειται για την ίδια εμπάθεια, μικρόνοια και παντελή αποκοπή από κάθε κοινωνική πραγματικότητα, που χαρακτηρίζει το σύνολο του ελληνικού δικαστικού συστήματος, η δικαιοσύνη του οποίου, εκτός από τυφλή και κουφή, είναι βαθιά φασιστική, ρατσιστική, σεξιστική, διεφθαρμένη, πολιτικά χρωματισμένη και υποκινούμενη. Ένα συστήμα που, με γνώμονα την κατάσταση εξαίρεσης, πατά πάνω και εξουδετερώνει ολόκληρες κατηγορίες πολιτών που είτε εναντιώνονται σε αυτό, είτε δίνουν την εντύπωση της μη ενσωμάτωσης στην κανονικότητα που προτάσσει, είτε κρίνονται απλώς “αναλώσιμοι”, είτε όλα τα παραπάνω. Όταν η κατάσταση εξαίρεσης τείνει να γίνει ο κανόνας (Ηριάννα-Περικλής, Π. Φύσσας, Α. Γρηγορόπουλος κ.α.), το ίδιο το όριο ανάμεσα στην “δημοκρατία” και τον απολυταρχισμό μοιάζει να καταλύεται και οι μάσκες πέφτουν.
- ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΤΗ “ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ” ΚΑΙ “ΗΘΙΚΗ” ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
- ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΗΝ 53ΧΡΟΝΗ
- ΚΑΜΙΑ ΣΤΕΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
Comments are closed.