ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ

Μέσα στην συνθήκη της καραντίνας και του κορωνοιού, υπάρχουν κι αυτοί/ες που δεν έχουν σπίτι και είναι αναγκασμένοι να διαμένουν σε κλειστές δομές. Μία από αυτές είναι και οι φυλακές. Ή αλλιώς οι πάντοτε «αόρατοι» για το κράτος και κοινωνία.
Από την αρχή της πανδημίας μέχρι τώρα το κράτος έχει κάνει το οτιδήποτε έτσι ώστε να δείξει με τον πιο ωμό τρόπο την αναλγησία και την αδιαφορία του. Δύο νεκροί και μοναδική απάντηση η καταστολή. Η 35χρονη Αζιζέ Ντενίρογλου στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα στην Θήβα και ο 37χρονος Σελίμ Ζελοζάρι στο Μαλανδρινό από μία φλεγμονή στο δόντι. Και οι δύο αφέθηκαν στην τύχη τους με ελλιπέστατη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που τους έφερε σ’ αυτή την κατάσταση.
Οι συνθήκες εντός των φυλακών παραμένουν οι ίδιες όπως και πριν την πανδημία. Θανάτοι για το πιο απλό ζήτημα, ελλιπή εώς καμία ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αυτή την στιγμή μάλιστα η κατάσταση είναι όπως εδώ και αρκετά χρόνια. Υπάρχουν φυλακισμένοι γύρω στους 12000 ανθρώπους την ίδια στιγμή που τα κέντρα κράτησης χωράνε γύρω στους 8000 στην καλύτερη. Σε μία τέτοια περίοδο οι κινήσεις του κράτους δείχνουν πως αντιλαμβάνεται τις φυλακές. Σαν την χωματερή της κοινωνίας. Τα μόνα μέτρα που έχουν ληφθεί αφορούν την κοινωνικότητα των κρατουμένων και την επαφή τους με την κοινωνία. Την ίδια ώρα που είναι γεμάτες και ήδη σε άλλες χώρες έχουν ξεκινήσει οι ελεγχόμενες αποφυλακίσεις και η αποσυμφόρηση τους. Η μόνη απάντηση που πήραν στα αιτήματα τους για μέτρα ενάντια στην πανδημία είναι οι εκδικητικές μεταγωγές-έρευνες στα κελιά και η καταστολή από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Σε μία περίοδο όπως αυτή, το μόνο που ζητείται είναι το αυτονόητο. Να μην γίνουν οι κλειστές δομές του κράτους και οι φυλακές, μαζικοί τάφοι. Το κράτος κάνει οτιδήποτε έτσι ώστε σε περίπτωση κρούσματος του κορωνοιου να θρηνήσουμε νεκρούς. Ένα πράγμα χρειάζεται να γίνει κατανοητό: είναι φυλακισμένοι και όχι θανατοποινίτες.