Μια άνευ προηγουμένου ληστρική επιδρομή λαμβάνει χώρα το τελευταίο διάστημα με αφορμή την πρόσφατη κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. το «Σχέδιο Διάσωσης» των 15 της «ευρωζώνης» προβλέπει τη διάθεση 2 τρις ευρώ(!) για την σωτηρία των τραπεζών από την κατάρρευση, ενώ ο Καραμανλής προσφέρει 28 δις ευρώ στις ελληνικές τράπεζες. Τη στιγμή που για την αντιμετώπιση της επισιτιστικής κρίσης και της φτώχειας στα 2/3 του πλανήτη χρειάζονταν μόλις 45 δις ευρώ, τα οποία τελικά δε δόθηκαν. Η τεράστια αυτή αναδιανομή του πλούτου μέσω της απευθείας διοχέτευσης κρατικού χρήματος στους χρηματοπιστωτικούς ομίλους δεν έχει προηγούμενο και καταδεικνύει περίτρανα τον παράλογο και παρασιτικό ρόλο του καπιταλισμού και ιδιαίτερα του τραπεζικού και χρηματιστηριακού συστήματος.
Οι θιασώτες του εξτρεμιστικού νεοφιλελεύθερου μοντέλου ισχυρίζονται ότι η κρίση δεν οφείλεται στις αγορές, αλλά σε κάποιους αδίστακτους και άπληστους τραπεζίτες, χρηματιστές και κερδοσκόπους που εκμεταλλεύτηκαν την απορύθμιση των χρηματοπιστωτικών αγορών για προσωπικό όφελος. Οι σοσιαλδημοκράτες από την μεριά τους, διακηρύττουν ότι η κρίση οφείλεται στις νεοσυντηρητικές πολιτικές και πανηγυρίζουν για το «τέλος του νεοφιλελευθερισμού» και την επιστροφή του κρατισμού.
Όλοι τους όμως αποκρύπτουν το γεγονός ότι η παγκοσμιοποίηση των αγορών αντανακλά δομικές αλλαγές στον καπιταλισμό και ότι η χρηματοπιστωτική κρίση/κατάρρευση οφείλεται στις αντιδραστικές επεκτατικές αναδιαρθρώσεις και μετασχηματισμούς του καπιταλισμού από το 1973 και μετά. Η προσπάθεια αναστήλωσης του «κοινωνικού κράτους» και του χαμένου κύρους της σοσιαλδημοκρατίας δεν κάνει άλλο από το να συσκοτίζει τις πραγματικές αιτίες της κρίσης -η οποία δεν είναι κρίση πολιτικής διαχείρισης αλλά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος- προκειμένου να αποτραπεί η ανάπτυξη μιας μαζικής απειλητικής ριζοσπαστικοποίησης που δύναται να επιφέρει αυτή η διαπίστωση.
Ο καπιταλισμός όχι μόνο δεν πρόκειται να επιστρέψει σε προηγούμενες μορφές του «κοινωνικού συμβολαίου», αλλά θα επιχειρήσει νέες αντιδραστικές τομές προβαίνοντας σε μια επιθετική αναδιοργάνωση για να διατηρήσει το επίπεδο κερδοφορίας του, με τίμημα τη συνεχιζόμενη καταστροφή ανθρώπων, κοινωνιών και περιβάλλοντος. Τα αρπακτικά του κεφαλαίου στρέφονται ήδη σε ένα νέο σαφάρι κερδοφορίας καταληστεύοντας τη δημόσια κοινωνική περιουσία, ενώ οι κυβερνώντες προαναγγέλλουν και νέες ιδιωτικοποιήσεις, εμπορευματοποιώντας υγεία, παιδεία και θωρακίζοντας τον κατασταλτικό ρόλο του κράτους με την εγκαθίδρυση ολοκληρωτικών μορφών ελέγχου. Παράλληλα, θα αναπτύσσονται και νέες πολεμικές/αντιτρομοκρατικές σταυροφορίες, αφού οι πόλεμοι ήταν και παραμένουν θεμελιώδες μέσο επίλυσηςκρίσεων/οικονομικής αναδιοργάνωσης και όρος αυτοσυντήρησης του πλέον δαπανηρού τεχνοβιομηχανικού τομέα που κινεί την καπιταλιστική ανάπτυξη.
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΟΥΣ
Η αντίσταση και η ανατροπή της νέας, πολλαπλής επίθεσης του καπιταλισμού αποτελεί μια κεντρική πολιτική καικοινωνική μάχη που θα καθορίσει πολλές εξελίξεις στο πεδίο του κοινωνικού ανταγωνισμού. Ή θα διεκδικήσουμε την κρίση να την πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν και όχι οι εργαζόμενοι και η κοινωνία ή θα αφήσουμε ορθάνοιχτη την πόρτα στην επέλαση του νέου εργασιακού και κοινωνικού μεσαίωνα. Μια προτασεολογία διεκδικήσεων που εστιάζει αποκλειστικά στην αναδιανομή του πλούτου δε μπορεί να απαντήσει στην ολοκληρωτική επίθεση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Σήμερα, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ η διατύπωση και διεκδίκηση αιτημάτων που να μην αμφισβητούν μόνο την μία ή την άλλη μορφή διαχείρισης αλλά να φτάνουν στον πυρήνα του καπιταλισμού και να τον αμφισβητήσουν συνολικά.
Έτσι, το πλαίσιο συζήτησης/δράσης/πάλης οδηγείται στα κρίσιμα και κεφαλαιώδη ζητήματα του ποιος κατέχει τον παραγόμενο πλούτο, ποιος αγοράζει και πουλά την ανθρώπινη ζωή και μοίρα, ποιος αποφασίζει για την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, την ενέργεια. Λύση υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει: Αγώνας έξω από τα πλαίσια και τους θεσμούς του καθεστώτος, ενάντια στη μαφία κεφαλαίου/ κράτους και τα στηρίγματά τους.
Επανάκτηση του κοινωνικού πλούτου, κοινωνική αυτοοργάνωση συλλογική διεύθυνση και έλεγχος της παραγωγής μέσω λαϊκών αμεσοδημοκρατικών θεσμών, που δεν θα είναι ούτε κρατικοί ούτε καπιταλιστικοί, αλλά ελεύθεροι-δημόσιοι-κοινωνικοί.
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας
Comments are closed.